Gert Verhulst: moeder altijd bij me

Moeder Verhulst verbleef graag bij haar zoon aan de Belgische kust. Ook die laatste week heeft ze met grote teugen genoten, en stribbelde ze zelfs wat tegen toen de tijd kwam om terug naar het rusthuis te gaan. “Je weet dat nog niet, maar ik ga hier voor altijd blijven,” gekscheerde ze. 

Twee dagen later was ze overleden. Plots. De begrafenis werd geregeld, er werd besloten om haar te cremeren en daarna uit te strooien. “Maar vlak voor het zover was, zag ik dat plots niet meer zitten. Mijn moeder die uitgestrooid zou worden. Toen heb ik gezegd: stop! Ik ga haar assen mee naar huis nemen.”

Dichtbij, op "den dressoir"

Intussen staat moeder Verhulst in een mooie urne ten huize Gert Verhulst, op den dressoir. “Ze had gezegd dat ze hier nooit meer weg ging. Ze had gelijk,” lacht Gert vertederd. En waar hij aanvankelijk ongerust was dat het eng zou zijn, een pot met as in huis, blijkt het tegendeel waar. 

“Het geeft een soort rust, een compleet gevoel. Vanaf het moment dat mijn moeder gestorven is, is het net alsof ze in me gekropen is. Ze zeggen vaak dat iemand in je hart zit. Wel, dat voelt ook echt letterlijk zo. Mijn moeder is altijd bij mij. Wat niet wil zeggen dat ik ze niet mis. Ik had toch liever gehad dat ze wat ouder was geworden. Ze is geen 80 geworden. Ik vind dat te jong,” besluit hij geëmotioneerd.
 
Maar Gert zou Gert niet zijn, als hij zelfs dit onderwerp niet afsluit met een grap.