de inspecteur
Treinblog #5 'Ik was een stoute pendelaar'
dagboek van een pendelaar
wo 19 sep. - 9:43
Ik nam afgelopen weekend de trein in Nederland. Ik kwam in een stiltewagon terecht en zat te kwetteren met mijn twee vriendinnen. We hadden het niet door. Tja, ik ben dan wel een doorwinterde pendelaar, maar stiltewagons, die ben ik niet gewend.
Irritant maar o zo leuk
Wij zijn zo van die vriendinnen die, op welke leeftijd dan ook, irritant zitten te tetteren en te schaterlachen als we samen zijn. Wij gaan altijd all the way. Zeker als we een weekendje Amsterdam hebben gepland. Als we nu op de trein zitten of op een bankje in het park, dat maakt ons niet uit. Wij gaan door.
Ik wéét wel dat ik andere pendelaars stoor, ik besef dat we irritant zijn, maar ik ben ervan overtuigd dat wij zoveel interessante dingen te vertellen hebben en dat we zoveel plezier maken, dat menig pendelaar gretig zit mee te luisteren. Ik vind het zelf ook wel eens plezant om lachende meisjes af te luisteren. En inderdaad: een vrouw aan het raam lacht plots keihard mee, ze kan zich niet meer inhouden. Ze blijkt van Brugge te zijn, dus ze verstaat ons West-Vlaams woord voor woord. Daar hadden we niet op gerekend.
Probleemloos treinen in Nederland
Ik vind het niet erg om in het weekend nog maar eens uren op de trein te zitten, want we reizen met de Nederlandse trein. De Nederlandse spoorwegen zijn toch veel stipter, niet? Ze lossen problemen sneller op, ze hebben geen last van technische problemen en werken plannen ze goed. Dacht ik.
In Breda staat de trein stil. De locomotief staat in panne. Bovendien zijn er werken aan de wissels waardoor we vertraging hebben. Ik verontschuldig mij bij mijn vriendinnen. Ik denk écht dat het aan mij ligt. Ik haal mijn ervaring boven en begin meteen alternatieven te zoeken. Mijn vriendinnen reageren kritisch: zouden niet gewoon blijven zitten? Neen, we nemen een andere trein! Ik weet hoe het moet, ik ben dat gewend. Ik kan ze overtuigen.
Sss(hi)tt…
We stappen die andere trein op. We vinden een plaatsje waar we met drie samen zitten. En we beginnen opnieuw: babbelen, schaterlachen, op de grond rollen en stampvoeten. Hilariteit alom. Na tien minuten merk ik dat er iets op de ramen staat. ‘Stiltewagon.’ O mijn God. Wij zitten luid te kwetteren in een stiltewagon. Een stiltewagon, die ik zo graag in België zou hebben. En niemand die ons erop wijst!
We nemen onze telefoon, en zetten onze conversatie verder via berichtjes. Ik geniet van die stilte. Waw, dit is geweldig! Rust. Stilte. Geen luid getelefoneer, geen muziekjes, niks. Dit is geweldig. Als eenzame pendelaar welteverstaan, niet als reizende vriendin.
We gaan ergens anders zitten. Grote opluchting bij de andere pendelaars, die blijkbaar zoveel schrik van ons hadden dat ze ons niet durfden terechtwijzen. Of ze genoten stiekem mee…
Het spijt me
Ik voel me schuldig. Ik, die het altijd wil opnemen voor de pendelaar, ben zelf in de fout gegaan. Het spijt me. Echt waar. Had het dan ook op de deur gezet dat we een stiltewagon binnen gingen!
We komen in de andere wagon. We zitten bij een mevrouw die ons meteen leuk en interessant vindt. We vertellen dat we van de stiltewagon komen. Ze kijkt verschrikt. We hebben het er blijkbaar nog goed vanaf gebracht. Ze vindt ons geweldig. Ze luistert naar onze verhalen, ze praat lustig mee.
Mijn imago heeft een deuk gekregen. Ik heb mezelf verloochend. Het spijt me. Maar ik heb wel een hele fijne treintijd gehad. En een leuke mevrouw ontmoet. En ik kan alleen maar bevestigen: stiltewagons zijn een must voor pendelaars. Denk je er eens over na, beste NMBS? Dank je.
